“Her nefis ölümü tadacaktır!”1
Şu âlemde gördüğümüz her şeyin üzerinde fanilik damgası vardır. İnsanlar, ecelleri geldiğinde bu dünyadan ayrıldıkları gibi, diğer varlıklar da sırası geldiğinde birer birer gitmektedir. Bazı mikroorganizmalar birkaç saniyelik ömre sahiptirler. Bu kadarcık zaman dilimi içinde bebeklik, gençlik ve yaşlılık dönemlerini yaşar, torunlarını görür, “biz dünyadan gider olduk, kalanlara selam olsun” deyip hayata gözlerini yumarlar. Kaplumbağa ve fil gibi bazı canlılar ise yüzlerce yıl yaşarlar, ama sonunda onlar da giderler. Dünyamız ve Güneşimiz gibi bazı varlıklar ölümsüz zannedilse de, aslında onların da varlıklarının başlangıcı ve sonu vardır.
Her şeyde fanilik damgasını gören insan şöyle düşünmeli:
Madem ben faniyim ve her şey fanidir, öyleyse bu fanilerden ne bekleyebilirim?
1 Âl-i İmran, 185