Yunus Emre, şiirlerinde ölüm ve ötesine sıkça hatırlatmalar yapar. Dünyanın faniliğini ve devamında gelen kabri, bir şiirinde şöyle anlatır:
Şunlar ki çoktu malları.
Gör nice oldu halleri.
Sonunda bir gömlek giymiş,
Onun da yoktur yenleri.
Hani mülke “benim” diyen?
Köşk ü saray beğenmeyen.
Şimdi bir evde yatarlar,
Taşlar olmuş üstünleri.
Hani o şirin sözlüler?
Hani o güneş yüzlüler?
Şöyle kayıp olmuş bunlar,
Hiç belirmez nişanları.
Bunlar bir vakit beyler idi.
Kapıcılar korlar idi.
Gel şimdi gör bilmeyesin,
Bey hangidir, ya kulları.
Ne kapı vardır giresi.
Ne nimet vardır yiyesi.
Ne ışık vardır göresi.
Dün olmuştur gündüzleri