“Kâfirler şöyle dediler: Sadece dünya hayatı var.
Ölürüz ve yaşarız; biz diriltilecek değiliz.”1
İlahi dinlerin tamamında bu dünyadan sonraki âlem olan ahiretten bahsedilir. İnsanlar her akşam âdeta ölürler, diğer sabah yeni bir hayata başlarlar. Kıyamet ile dünya hayatı bitecek, ardından bir daha batmamak üzere hayat güneşi yeniden doğacaktır.
Dine inanmayan kimseler ise eşyanın sadece dış yüzünü gördüklerinden ölümü de zahirine göre değerlendirirler, ölümle her şeyin bittiğini zannederler. Onlara göre ölüm hayatın son sahnesidir ve yeni bir sahne sergilenmeyecektir.
İlk bakışta durum onların zannettiği gibi görülür. Ölen insan toprağa konulur, kırk gün sonra bu insanın et ve kemiği birbirinden ayrılır, ardından sadece kemikleri kalır. Bir süre daha geçtiğinde artık kemik de kalmaz, o insan tümüyle ortadan kaybolur…
Ama şunu unutmamak gerekir: Pek çok şey göründüğü gibi değildir. Mesela, dünya sabit gibidir ve güneş dünyanın etrafında dönüyor zannedilir. Gerçekte ise dünya hareketlidir, saatte 108.000 km. hızla güneşin etrafında dönmektedir. Keza, ana rahmindeki bebek dünyaya geldiğinde âdeta ölmüş olur, gerçekte ise yeni bir hayat menziline gözlerini açmıştır.
1 Mü’minun, 37